بر پایه تجزیه‌وتحلیل صدها نمونه از پرندگان نگه داری‌شده از مجموعه‌های موزه در سراسر جهان، دانشمندان دریافتند که مجموعه خاصی از الگوها در پرها وجود دارد که به پرندگان قوت پرواز می‌بخشد.
این قوانین تازه کشف‌شده به دانشمندان اجازه می‌دهد تا بهتر پیش‌بینی کنند که کدام دایناسورها نیز می‌توانند پرواز کنند.
«جینگمی اوکانر»، دیرینه‌شناس موزه تاریخ طبیعی فیلد، می‌گوید: «دایناسورهای تروپودا (که پرندگان بازمانده آنها می باشند)، یکی از موفق‌ترین نسل‌های مهره‌داران در سیاره ما می باشند. یکی از دلایل پیروزی آنها، قوت پرواز آنهاست. یکی از دلایل دیگر به گمان زیادً پرهای آنها است، چون ساختارهای همه کاره‌ای دارند.»
داده‌های تازه دانشمندان می‌تواند برخی از او گفت و گو‌های دیرینه‌شناسی قدیمی را درمورد این که آیا پرواز در دایناسورها در بیشتر از یک مورد تکامل یافته است، حل کند.
آخرین مطالب
الگوی پرها
«یوسف کیات»، پرنده‌شناس موزه تاریخ طبیعی، با بازدید پرهای بال ۳۴۶ گونه گوناگون پرنده از موزه‌های سراسر جهان، روال جالبی را کشف کرد. از ریزترین مرغ مگس‌خوار گرفته تا خشن‌ترین عقاب، همه پرندگان با قابلیت پرواز دارای ۹ تا ۱۱ پر پرواز نامتقارن به‌نام پرهای اولیه بودند.
اما تعداد پرهای اولیه در پرندگان بدون قابلیت پرواز زیاد متفاوت می بود. شترمرغ‌ها کاملاً فاقد آنها می باشند، درحالی‌که پنگوئن‌ها ۴۰ پر اولیه دارند.
کیات می‌گوید: «واقعاً شگفت‌آور است که با سبک‌های پروازی زیاد بسیاری که می‌توانیم در پرندگان مدرن اشکار کنیم، همه آنها در این ویژگی مشترک می باشند که بین نه تا یازده پر اولیه دارند و من شگفتی کردم که هیچکس قبلاً این الگو را اشکار نکرده است.»
تعداد و تقارن پرهای اولیه و تناسب دقیق بال‌ها، ظرفیت پرواز همه پرندگان مدرن را مشخص می کند که می‌شناسیم.
با نگاهی به فسیل‌هایی با قدمت ۱۶۰ میلیون سال، محققان فهمید شدند که کدام اجداد پرندگان دارای این ویژگی‌ها بوده‌اند و به این علت به گمان زیادً قادر به پرواز بوده‌اند. کیات و اوکانر از بین ۳۵ گونه گوناگون پرنده منقرض‌شده، برخی را شناسایی کردند که پرهای مناسبی برای پرواز داشتند و برخی دیگر هم نداشتند.
پیش‌بینی دایناسورهایی با توانایی پرواز
پرندگان پروازی احتمالی شامل آرکئوپتریکس است که به‌گفتن یکی از اولین حیوانات پرنده همانند شناخته می‌بشود. درحالی‌که او گفت و گو بر سر رابطه واقعی بین آرکئوپتریکس و پرندگان وجود دارد، دایناسورهای کوچک چهاربال به نام میکروراپتور نیز این ویژگی ها را داشتند، علیرغم این که اصلاً به‌طور مستقیم با پرندگان مرتبط نیستند.
اوکانر توضیح می‌دهد: «اخیراً دانشمندان فهمید شدند که پرندگان، تنها دایناسورهای پرنده نیستند.»
به‌طور عجیبی، کائودیپتریکس دارای تعداد صحیح پرهای اولیه می بود، اما آنها تقریباً متقارن بودند و گمان پرواز را رد می‌کردند. محققان گمان می‌زنند که جد کائودیپتریکس به گمان زیاد قادر به پرواز بوده است اما این گونه از آن زمان این توانایی را از دست داده است.
اوکانر می‌گوید: «به‌نظر می‌رسد نتایج ما در اینجا مشخص می کند که پرواز فقط یک‌بار در دایناسورها تکامل یافته است.»
تجزیه‌وتحلیل آنها مشخص می کند که آناتومی موردنیاز برای پرواز در طوری، که اجداد همه این گروه‌های پردارشکارگران قبل از تنوع آنها است، تکامل یافته است. برخی همانند کائودیپتریکس پرندگان بدون پرواز شدند. گونه فرد دیگر همانند میکروراپتور قابلیت پرواز خود را نگه داری کردند اما به بخشی از یک بن‌بست تکاملی رسیدند. برخی دیگر هم به پرندگان مدرن تبدیل شدند.
کیات و اوکانر به این هم اشاره می‌کنند که بازدید آنها در دایناسورها تنها بر پایه داده‌های اسکلتی است. آنها در مقاله خود می‌نویسند: «ما استدلال می کنیم که برسی پتانسیل پرواز در پناراپتورهای غیر پرنده، بدون بازدید ساختار پرهایی که خود بال را راه اندازی خواهند داد غیرممکن است.»
آنها اعتقاد دارند که ما مرحله های اولیه تکامل بال را، با بازدید اسبق فسیلی خود نادیده می‌گیریم، به این علت دور از انتظار است که این سخن آخر در او گفت و گو باشد.
