پژوهش تازه محققان کالج دانشگاهی لندن (UCL) مشخص می کند خطر ابراز پارکینسون در افراد مبتلا به اضطراب در سنین بالا، در قیاس با افراد بدون اضطراب، حداقل ۲ برابر زیاد تر است. طبق معمولً پزشکان زمان برسی پارکینسون در بیمار، مقدار و سابقه اضطراب او را در نظر نمی‌گیرند و زیاد تر بر مشکلات حرکتی تمرکز دارند. اما این پژوهش می‌تواند رویکرد جدیدی در اختیار پزشکان بگذارد.

بر پایه گزارش Euronews و مقاله منتشرشده در BJGP، محققان UCL از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۸ داده‌های تقریباً ۹۸۸ هزار بیمار ۵۰ ساله و بالاتر را برای شناسایی تأثیر اضطراب بر پارکینسون بازدید کردند. این محققان عوامل فرد دیگر، همانند جنسیت، انزوای اجتماعی، بیماری‌های روانی شدید، زوال عقل، ضربه به سر و سبک زندگی، را نیز در نظر گرفتند.

پیوند اضطراب با ابتلا به پارکینسون در افراد مسن

بیماری پارکینسون دومین بیماری تخریب‌کننده عصبی شایع در سراسر جهان است و تخمین زده می‌بشود تا ۲۰۴۰ نزدیک به ۱۴.۲ میلیون نفر را تحت‌تأثیر قرار دهد. اضطراب نیز یکی از ویژگی‌های مرحله های اولیه بیماری پارکینسون شناخته شده است اما تا قبل از پژوهش حاضر، تأثیر اضطرابی که سپس ۵۰ سالگی تشکیل می‌بشود، بر خطر ابتلا به پارکینسون ناشناخته می بود.

از بین داده‌های این پژوهش، ۱۰۹,۴۳۵ بیمار شناسایی شدند که سپس از ۵۰ سالگی دچار اضطراب شده بودند و محققان آن‌ها را با ۸۷۸,۲۵۶ نفر همسان که اضطراب نداشتند، قیاس کردند. سپس وجود علائم دیگر پارکینسون همانند مشکلات خواب، افسردگی، لرزش و اختلال اعتدال را بین بازه وقتی تشخیص اضطراب تا یک سال قبل از تاریخ تشخیص پارکینسون بازدید کردند.

محققان فهمید شدند از وقتی که پزشک اولین‌ بار فهمید اضطراب بیمار می‌بشود تا زمان تشخیص پارکینسون میانگین ۴.۹ سال طول کشیده است. محققان با قیاس این مقدار با گروهی که اضطراب نداشتند، نتیجه گرفتند خطر ابتلا به پارکینسون در افراد مبتلا به اضطراب ۲ برابر زیاد تر بوده است.

ازآنجایی‌که هیچ درمانی برای پارکینسون وجود ندارد، تشخیص‌ اولیه علائم این بیماری و عواملی که به آن منجر می‌بشود، می‌تواند سرنخ‌های مهمی به پزشکان اراعه بدهد. این چنین محققان دانشگاه UCL و دانشگاه گوتینگن آلمان در پژوهش فرد دیگر با آزمایش خون و پشتیبانی هوش مصنوعی توانستند تا هفت سال قبل از ابراز علائم پارکینسون، این بیماری را در افراد پیش‌بینی کنند.