این نوشته به خوبی شناخته شده است که ایالات متحده در جنگ جهانی دوم یک غول صنعتی بی رقیب می بود. تعداد هواپیما و دیگر تجهیزات نظامی که ایالات متحده در طول این جنگ تشکیل کرد شگفت انگیز و باورنکردنی می بود. نه تنها ایالات متحده بیشتر از هر سرزمین فرد دیگر تجهیزات نظامی تشکیل کرد، بلکه به متفقین و متحدانش در این نبرد نیز پشتیبانی کرده و هواپیماهای بهتر و گران‌تری (همانند B-29 Superfortress و P-51 Mustang) تشکیل کرد.

ایالات متحده به متفقین این امکان را داد که در جنگ جهانی دوم جایگاه تکنولوژیکی و عددی برتری نسبت به قوت های محور داشته باشند. با این حال، جنگنده Ilyushin Il-2 شوروی پرتولیدترین هواپیمای نظامی دوران جنگ جهانی دوم می بود (بعد از آن جنگنده های Messerschmitt Bf 106 آلمانی و Supermarine Spitfire بریتانیایی).

تشکیل هواپیما در طول جنگ جهانی دوم توسط ایالات متحده

قبل از اغاز جنگ جهانی دوم (قبل از سال ۱۹۳۹)، ایالات متحده ارتش کوچکی داشت و نیروی هوایی به هیچ وجه نیروی ترسناکی نبوده است. در اغاز جنگ، نیروی هوایی ارتش ایالات متحده (US AAF) تنها چند صد هواپیما در اختیار داشت، اما در آخر جنگ، این نیرو بزرگترین نیروی هوایی جهان می بود که تا آن زمان شکل گرفته می بود. مطابق گزارش قسمت حمایتتاریخی نیروی هوایی، این نیرو تقریباً ۸۰,۰۰۰ فروند هواپیما (به علاوه بازوی هوانوردی نیروی دریایی) در اختیار داشت. نیروی هوایی ایالات متحده بعد از آخر جنگ جهانی دوم، در سال ۱۹۴۷ از ارتش (نیروی زمینی) جدا شد.

در سال ۱۹۳۹، ایالات متحده کمتر از ۳,۰۰۰ هواپیمای نظامی تشکیل کرد. بعد از ورود آمریکا به جنگ، این سرزمین به اقتصاد جنگی کامل روی آورد. تشکیل و فروش خودروهای غیرنظامی ممنوع شد – همه صنایع حاضر به کارزارهای جنگی تعلق یافت. در کل، ایالات متحده نزدیک به ۳۰۰,۰۰۰ فروند هواپیما از همه نوع (از جمله آموزشی) تشکیل کرد. از این تعداد، بیشتر از ۶۵,۱۶۰ فروند در میانه آموزش، حمل و نقل، جنگ و به دلایل دیگر از دست رفتند.

اما صنعت ایالات متحده نه تنها نیازهای نیروهای خود را فراهم می کرد، بلکه تسلیحات بسیاری را برای متحدان خود نیز فراهم می کرد. بریتانیایی ها هواپیماهای بسیاری را از آمریکا دریافت کردند، در حالی که ایالات متحده ۱۴,۰۰۰ هواپیما با ویژگی های گوناگون به شوروی اهدا کرد (و بریتانیا نیز هزاران هواپیمای دیگر را به شوروی داد تا این سرزمین بتواند با آلمان نازی مقابله کند). ایالات متحده این چنین تعداد بسیاری از مواد خام مورد نیاز برای ساخت هواپیما را به همراه مقدار بسیاری از سوخت هوانوردی و هزاران موتور در اختیار شوروی قرار داد.

هنگامی که صلح بار دیگر به جهان برگشت، ایالات متحده نزدیک به ۱۵۰,۰۰۰ هواپیمای مازاد داشت. تعداد بسیاری از هواپیماهایی که قبلاً در خارج از سرزمین مستقر شده بودند، هیچ زمان به ایالات متحده بازنگشتند. ایالات متحده تعداد بسیاری از آنها را در دفن، نابود یا در دریا غرق کرده است (اگرچه تعداد بسیاری از آنها برای ذخیره سازی و اسقاط بازگشتند).

جنگنده ها

بیشترین تعداد هواپیماهای تشکیل شده ایالات متحده در طول جنگ جهانی دوم از نوع جنگنده بودند. تشکیل جنگنده ها زیاد ساده تر از همتایان بزرگتر باری و بمب افکن شان می بود. پی-۴۷ «صاعقه» یکی از برجسته ترین جنگنده های آمریکا در طول جنگ به حساب می آمد و توسط متحدان آمریکایی (از جمله انگلیسی ها، فرانسوی ها و روس ها) نیز منفعت گیری می شد. آنها به اختصاصی به علت توانایی شان برای جان سالم به در بردن از صدمه های جنگی سنگین مورد دقت قرار گرفتند.

یکی دیگر از جنگنده های محبوب آمریکایی پی-۵۱ «موستانگ» می بود. موستانگ یک جنگنده دوربرد می بود که برای اسکورت بمب افکن های سنگین منفعت گیری می شد و برترین جنگنده هوا به هوای ارتش ایالات متحده آمریکا در این جنگ می بود.

در سال ۱۹۱۹، نیروی دریایی ایالات متحده تقریباً شاخه هوانوردی خود را لغو کرده می بود. در دهه های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰، نیروی دریایی بالن های هوایی و ناوهای هواپیمابر عظیم الجثه خود را آزمایش کرد (اگرچه زیاد تر آنها به فاجعه ختم شدند). در طول دوره بین دو جنگ جهانی، نیروی دریایی ایالات متحده ناوهای هواپیمابر (مستقر در دریا) را گسترش داد و در زمان ورود به جنگ جهانی دوم، نیروی دریایی دارای یک بال هوایی بزرگ تر و قوی تر از نیروی دریایی ژاپن می بود. همانند بال هوایی نیروی زمینی، بازوی هوانوردی نیروی دریایی به شدت رشد کرد و دشمن ژاپنی خود را ناکامی داد.

جنگنده های نیروی دریایی آمریکا تحرک نیروی دریایی امپراتوری ژاپن را در سراسر اقیانوس آرام متوقف کردند. بمب افکن شیرجه زن Douglas SBD Dauntless احتمالا نمادین ترین هواپیمای ناونشین جنگ جهانی دوم (حداقل در اغاز جنگ اقیانوس آرام) می بود و مسئول غرق کردن شش ناو هواپیمابر ژاپنی (از جمله چهار ناو هواپیمابر در نبرد میدوی) به شمار می رفت.

بمب افکن ها

در حالی که شوروی هواپیماهای بسیاری تشکیل می کرد، این هواپیماها عمدتاً جنگنده های کوچک بودند. بمب افکن ها زیاد گران تر و تشکیل آنها دشوار می بود. تشکیل بمب افکن تحت سلطه بریتانیایی ها و آمریکایی ها می بود (آلمانی ها نیز تعداد معقولی بمب افکن ساختند). ستون فقرات بمب‌افکنی نیروی هوایی ایالات متحده شامل AAF B-17 “Flying Fortress”، B-24 “Liberator”، B-26 “Marauder” و B-29 بودند (B-25 “Mitchell” یکی دیگر از بمب‌افکن‌های متوسط ​​قابل دقت می بود). B-29 Superfortress گران ترین پروژه نظامی این جنگ (برای هر سرزمین) می بود. این بمب افکن در اواخر جنگ داخل خدمت شد و برای بمباران ژاپن و پرتاب بمب های هسته ای روی هیروشیما و ناکازاکی معروف (یا بدنام) است.

باری و ترابری

بریتانیایی‌ها و آمریکایی‌ها ناچار بودند جنگ‌هایی را در یک دنیا دورتر از خاک مهم خود در پهنه اقیانوس آرام و تا این مدت هم درآن سوی آب ها برای بریتانیایی‌ها در اروپا بجنگند. آنها باید برای فرود آبی خاکی آماده می شدند و عملیات نظامی پیچیده ای را انجام می دادند. برای این کار، ایالات متحده مقادیر بسیاری هواپیمای ترابری تشکیل کرد (همان کاری که بریتانیایی ها انجام دادند – از جمله تعداد بسیاری گلایدرهای ارزان قیمت).

یکی از نمادین ترین هواپیماهای ترابری آمریکایی C-47 “Skytrain” می بود. این هواپیما از هواپیماهای DC-3 تکامل یافته و می توانست ۲۵ چترباز یا حداکثر ۴,۵۰۰ کیلوگرم بار را حمل کند. ایالات متحده از C-47 در همه عملیات های نیروی هوایی در طول جنگ منفعت گیری کرد و آیزنهاور از آن به گفتن یکی از ابزارهای مهم پیروزی متفقین نام برد.